Λοιπόν άδειασα τη μηχανή, φόρτισα τη μπαταρία, πήρα ωραίες χαρτοπετσέτες για να σας κεράσω ένα γλυκάκι, έφτιαξα το μαλλί, τα νύχια, μαγείρεψα για να μη βρει ευκαιρία και ξενοτρώει ο μπαμπάς, πήγα στο Μητέρα και έκανα τις εξετάσεις για να τελειώνω από σήμερα, μίλησα με γιατρό και μαία, μίλησα με –έτοιμη-να-βάλει-τα-κλάματα- μαμά μου, ξαναδιάβασα το συγκινητικό e-mailτης αδερφής μου, έπιασα την κοιλιά μου και της είπα «αύριο, τέτοια ώρα θα σε γνωρίζω» και κάθισα ένα λεπτό να το σκεφτώ, γιατί νομίζω ότι δεν έχω συνειδητοποιήσει τίποτα ακόμη. Ούτε τι θα γίνει αύριο, ούτε μεθαύριο, ούτε την άλλη εβδομάδα που με το καλό θα γυρίσουμε στο σπίτι μας! Έριξα μια κλεφτή ματιά στο δωμάτιο, στο στρωμένο κρεβατάκι που την περιμένει, άνοιξα την ντουλάπα, είδα τα μικροσκοπικά ρουχαλάκια, ξεχώρισα αυτά που θα φορέσει στην πρώτη της μεγάλη έξοδο, αυτή από το μαιευτήριο στο σπίτι, τα οποία μόλις τα είδε ο μπαμπάς της άρχισε να γελάει, ούτε κι αυτός ξέρει τι τον περιμένει. Το πρώτο παιδί, όλοι το λένε, είναι σαν τον πρώτο σου έρωτα. Χτες έλεγα στον μπαμπά «είσαι ό,τι καλύτερο έχω» και μου είπε «σύντομα θα έχεις κι άλλο καλύτερο». Με δυο «καλύτερα» πώς να μη νιώθω ότι απόψε θα κοιμηθούμε σε ροζ συννεφάκι, τελευταία φορά, μόνοι μας, σε αυτό το σπίτι…
Μιας και φτάσαμε στην τελική ευθεία νομίζω ότι πρέπει να κάνω ένα ποστ για τον διαβήτη κύησης γιατί κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης googlαρα απίστευτα για ό,τι με απασχολούσε και πάντα με ευχαριστούσε όταν εκτός από ιατρικά και μη site, ανακάλυπτα διάφορα κείμενα γραμμένα από γυναίκες που είχαν περάσει ή περνούσαν παρόμοιες καταστάσεις. Μπορεί να μην είναι καλό να ταυτίζεσαι με κάποιον άγνωστο, γιατί η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, όμως ίσως είναι μια ενημέρωση, ένας μπούσουλας για το τι μπορείς να ρωτήσεις το γιατρό σου, να μην πας χωρίς να έχεις ιδέα τι σε περιμένει.
Λοιπόν, η δική μου συνάντηση με το διαβήτη έγινε στα μέσα Σεπτεμβρίου, όταν ήδη είχα μπει στο 7ο μήνα της εγκυμοσύνης μου. Μέχρι τότε, σχεδόν κάθε μήνα, έκανα τις εξετάσεις ρουτίνας, γενική αίματος, ούρων και ζάχαρο νηστείας, το οποίο δεν έδειχνε κάτι ανησυχητικό. Επειδή γενικά ήθελα να αποφύγω την καμπύλη είχα ρωτήσει το γιατρό μου αν θα έπρεπε υποχρεωτικά να την κάνω, και μου είχε πει πως δεν ήταν απαραίτητο. Το λέω αυτό γιατί άλλοι γιατροί την προτείνουν ούτως ή άλλως, και ίσως αυτό είναι το καλύτερο. Στις εξετάσεις του Σεπτεμβρίου, το ζάχαρο νηστείας ήταν οριακά τσιμπημένο, γεγονός που θορύβησε το γιατρό μου και έτσι δεν απέφυγα την καμπύλη.
Η καμπύλη ζαχάρου δεν είναι κάτι τρομερό αλλά λογικά ο καθένας έχει τις δικές του αντοχές. Εγώ έκανα αυτή με τα τέσσερα τρυπήματα, σε ιδιωτικό μικροβιολογικό κέντρο. 1ο μέτρημα νηστική, μετά πίνεις τη γλυκόζη ανακατεμένη με λίγο λεμονάκι (το παίρνεις εσύ μαζί σου και το στίβεις και γίνεται μια πολύ γλυκιά λεμονάδα), 2η μέτρηση μετά από μία ώρα, 3η μέτρηση μετά από 2 ώρες και 4η μέτρηση μετά από 3 ώρες. Μετά πας και τσακίζεις καμιά μπουγάτσα γιατί νιώθεις μια αδυναμία.
Τα αποτελέσματα μου είχαν ως εξής, δυο από τις 4 μετρήσεις ήταν πάνω από τα όρια, γεγονός που σε παραπέμπει σε διαβητολόγο/ενδοκρινολόγο άμεσα.
Το πρώτο μου ραντεβού μαζί του ήταν καθησυχαστικό, μου εξήγησε τι ακριβώς σημαίνει να έχει διαβήτη κύησης. Ότι δηλαδή ο οργανισμός δεν μπορεί να παράγει αρκετή ινσουλίνη, μια ορμόνη που παράγεται από το πάγκρεας. Γύρω στις 24 εβδομάδες οι απαιτήσεις για ινσουλίνη είναι αυξημένες και μερικές γυναίκες δεν μπορούν να παράγουν αρκετή δική τους ινσουλίνη ώστε να κρατήσουν χαμηλά τα επίπεδα γλυκόζης αίματος με αποτέλεσμα να εντοπίζεται ο διαβήτης κύησης. Η πρώτη λύση είναι τακτικά γεύματα, να μη μένει το στομάχι άδειο και ανεβαίνει το ζάχαρο, αποφυγή μεγάλων ποσοτήτων υδατανθράκων και αμύλου αλλά όχι απαγόρευση. Γενικά σταματάς να τρως γλυκά και ζάχαρη, πράγμα που δεν με πτόησε στην αρχή γιατί δεν ήμουν και τρελή με τα γλυκά αλλά στην πορεία με κούρασε αυτή η απαγόρευση. Επίσης ξεκίνησα μετρήσεις με μηχανάκι, με τραγική την πρώτη μέρα που δεν ήξερα πώς να τρυπήσω το δάχτυλο μου και γεμίσαμε αίματα, αλλά στην πορεία το τρύπημα έγινε ρουτίνα. Μια φορά το πρωί νηστική, και μία ώρα μετά από κάθε γεύμα, πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Έτσι έκανα μετρήσεις στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, στο μετρό, στο mall, στην καφετέρια, όπου βρισκόμουν μια ώρα μετά το φαγητό. Τα πρώτα αξεσουάρ, δηλαδή τις ταινίες και τις βελόνες τις πλήρωσα κανονικά γιατί αν δεν παίρνεις ινσουλίνη δεν σου τις δικαιολογεί κανένα ταμείο. Νομίζω έδωσα γύρω στα 50 ευρώ για χρήσεις 3 εβδομάδων, διόλου ευκαταφρόνητο ποσό αν σκεφτείς ότι είχα μπροστά μου 3 μήνες!
Οι μετρήσεις άλλες φορές ήταν μια χαρά, άλλες φορές τινάζονταν οριακά προς τα πάνω. Λίγο ψωμάκι παραπάνω και χτύπαγα 150αρια με όριο το 130! Επίσης οι πρωινές μετρήσεις νηστική ήταν εξίσου τσιμπημένες. Μετά από τρεις εβδομάδες ξαναπήγα στον ενδοκρινολόγο ο οποίος έκρινε αναγκαίο να κάνω μια ένεση ινσουλίνης 10 μονάδων κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ. Ήθελα να το αποφύγω αλλά δεν γινόταν. Τελικά κι αυτό μια ρουτίνα αποδείχτηκε.
Το στυλό μου το έφεραν από την εταιρεία δωρεάν κι εγώ πλήρωσα συμμετοχή 25% για τα υπόλοιπα ενώ η ινσουλίνη ήταν δωρεάν. Στην αρχή απλά είναι η αίσθηση ότι κάνεις ένεση στον εαυτό σου… έ δεν είναι και συνηθισμένο αλλά εντάξεις βρίσκεις λίγο μπουτάκι και κάνεις την ενεσούλα. Ξαναπήγα στον ενδοκρινολόγο τρίτη φορά, με βρήκε καταπληκτική και δεν χρειάστηκε να αλλάξουμε τίποτα. Συνεχίζουμε έτσι μέχρι το τέλος
Επίσης μέχρι να μάθω ότι έχω διαβήτη είχα πάρει μόνο 4 κιλά, παράξενο για μένα, γιατί δεν πρόσεχα ιδιαίτερα απλά ήταν καλοκαίρι, μπάνια και μετακινήσεις με έσωσαν. Τον πρώτο καιρό που άλλαξα τη διατροφή μου έχασα ένα κιλό, και από τότε δεν το ξαναπήρα. Είχα ένα άγχος ότι το παιδί δεν παίρνει βάρος, ενώ στο διαβήτη το αντίθετο φοβάσαι, ότι το παιδί θα βγει μεγάλο. Τελικά το παιδάκι μου ρουφούσε το δικό μου βάρος κι εγώ ρουφούσα τα μάγουλα κι ετοιμαζόμουν για το nexttopmodel!
Το μόνο που με άγχωσε για λίγο ήταν όταν πριν από λίγο καιρό ο γυναικολόγος μου μου είπε ότι καλύτερο είναι να πάμε για καισαρική, γιατί η ώρα του τοκετού είναι στρεσογόνος, το άγχος ανεβάζει το ζάχαρο και δεν θέλουμε να ταλαιπωρηθούμε πολλές ώρες. Έτσι κλείσαμε ραντεβού για καισαρική, στις 28/11 εκτός απροόπτου. Αν δηλαδή σπάσουν τα νερά νωρίτερα, θα το παλέψουμε. Μόνο όμως αν γίνει κάτι από μόνο του.
Υπομονή για λίγες μέρες ακόμη, να δούμε τη γλυκούλα μας και να της παραγγείλω ένα γαλακτομπούρεκο, ένα cheesecakeκαι λίγα μελομακάρονα για το καλό!
Και να που φτάσαμε λίγο πριν το τέλος… Μια διαδρομή που άλλες φορές μου φάνηκε τόσο σύντομη και ελαφριά, κι άλλες φορές μεγάλη, ατέλειωτη… Ήμουν από τις τυχερές, δεν υπέφερα σχεδόν καθόλου στην αρχή, μετά ήρθε το καλοκαίρι, έκανα τα μπανάκια μου, τις διακοπές μου, έτυχε να μην δουλεύω, γεγονός που διευκόλυνε την ξέγνοιαστη διάθεση, είχα τους σωστούς ανθρώπους δίπλα μου και όσο για αυτούς που θα τη λέγανε τη βλακεία τους, τα κατάφερα και τους άφησα μακριά. Ο διαβήτης κύησης έφερε λίγο τα πάνω κάτω στην αρχή του πρώτου τριμήνου αλλά θα φύγει αμέσως και μαζί του θα πάρει όλα τα κιλά που …δεν πήρα (δεν παίρνω όρκο ότι δεν θα τα πάρω μετά όμως, με τα γλυκά των Χριστουγέννων, έχω κάνει ήδη παραγγελίες!)
Το μωράκι από αγοράκι έγινε κοριτσάκι, μαντάμ ολόκληρη, ποιος ξέρει τι θα μας έσερνε όταν θα άκουγε να τη φωνάζαμε Αποστόλη!! Πάει το χάσανε αυτοί! Πότε κοιτάξαμε μαζί το τεστ και βάλαμε τα κλάματα; Πότε ακούσαμε καρδούλα, πότε είδαμε φατσούλα, πότε ένιωσα την πρώτη αίσθηση ότι κάτι κουνιέται, πότε άρχισε να κλοτσάει και να την καταλαβαίνει κι ο μπαμπάς της, πότε άρχισε να αντιδρά στη μουσική, με κολοτούμπες, ρυθμικά τικ τακ! Πότε έγιναν όλα αυτά; Και χτες, ο γιατρός μας να μας πει ότι το μωρό πήρε θέση, με το κεφάλι κάτω και περιμένει. Πέρασε ο καιρός, ήρθε η ώρα να γνωριστούμε καλύτερα! Μέχρι τότε… λίγο όνειρο ακόμα!
